ปิดประตู…กินแมว

ปิดประตู...กินแมว!!!

เปิดเรื่อง...

"ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยย...พวกมึงจะตายหรือไงถ้าไม่ได้ตีกันสักวัน ดูสิทำชาวบ้านเขาเดือดร้อนไปหมด คนยิ่งรีบ ๆ อยู่ ไอ้พวกเหี้ยยยยยยย...." 

กาฟิวส์ชะโงกหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถพร้อมทั้งตะโกนด่าพวกเด็กช่างที่พึ่งวิ่งกรูกันขึ้นมาบนรถ แล้วก็ตีกัน… ก่อนจะวิ่งกรูกันลงไปหลังจากที่ได้สร้างเรื่องวินาศสันตะโรไว้... 

...แล้วเด็กช่างมันเป็นเหี้ยอะไรวะ ทำไมถึงต้องวิ่งมาตีกันบนรถด้วย ไอ้ฟิวไม่เข้าจายยยย...

กาฟิวส์...

เด็กมัธยมปลายวัย 18 ปีบริบูรณ์ ผู้ที่พึ่งก้าวขึ้นชั้นมัธยมปลายปีสุดท้ายเทอมที่สองเป็นวันแรก… 

ฐานะทางครอบครัวพอมีพอกิน เป็นลูกชายคนเดียว… พ่อขายหมูปิ้ง... แม่ขายน้ำเต้าหู้... บ้านเป็นตึกแถว 2 ชั้นขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่สภาพเก่าเพราะอยู่มานาน ชั้นล่างเปิดเป็นร้านขายของชำเล็ก ๆ ด้านหน้า ส่วนด้านหลังจะมีห้องนอนอยู่ซึ่งเป็นห้องนอนของพ่อกับแม่ ส่วนชั้น 2 พ่อกับแม่บอกขึ้นลงลำบากเลยให้ฟิวส์ขึ้นไปนอน และชั้นทั้งชั้นก็ตกเป็นของกาฟิวส์แต่เพียงผู้เดียว...

กิจวัตรประจำวันคือตื่นตี 5 ล้างหน้าแปลงฟัน ช่วยพ่อแม่ตั้งร้านทุก ๆ เช้า...ไม่จริงหรอกความจริงคือตื่นตอนแม่ไปปลุก งานไม่ค่อยได้ช่วยเพราะพ่อแม่กลัวทำของพัง ทุกวันนี้เลยมีหน้าที่แค่กินกับนอน อาหารเช้าที่กินเป็นประจำตั้งแต่จำความได้ก็คือข้าวสวยคลุกหมูปิ้งเหยาะน้ำปลานิดหน่อย...อร่อยมาก แต่กาฟิวส์ไม่กินข้าวเหนียวเพราะเคยกินตอนเด็ก ๆ แล้วติดคอเลยฝังใจแล้วก็ไม่กินอีกเลย อ่ะล้นเล่น...คือถ้าไม่ตะกละแล้วกินคำเล็ก ๆ มันก็คงไม่ติดคอหรอก แต่พอโตขึ้นเมนูหมูปิ้งคลุกข้าวธรรมดาก็มีวิวัฒนาการคือการเพิ่มพริกเผาแถวใส่ไข่ต้มยางมะตูมอีก 2 ฟอง คลุกไปคลุกมาก็เหมือนอาหารหมาแต่อร่อยนะไม่อยากจะบอก พอกินข้าวเสร็จก็ตบท้ายด้วยน้ำเต้าหู้ใส่น้ำตาลแบบหวานเจี๊ยบ หวานแบบตัดขา หวานแบบสวัสดีจ้าเบาหวาน และนั่นก็คืออาหารเช้าที่กาฟิวส์กินประจำ...

ส่วนสาเหตุที่ชื่อกาฟิวส์ก็เพราะตอนเด็ก ๆ พ่อชอบการ์ตูนแมวส้มอ้วนกลม แต่กลัวชื่อซ้ำเลยเขียนอีกแบบ แล้วใครจะไปคิดว่าพอพ่อเอาชื่อการ์ตูนที่ตัวเองชอบมาตั้งชื่อลูกมันจะเข้ากันเป๊ะ...เพราะลูกชายที่เกิดมาพอโตขึ้นก็ตัวกลมบ๊อกไม่ต่างอะไรกับแมวส้มตัวนั้นเลย 

กาฟิวส์สูง 165 เซนติเมตร ส่วนน้ำหนัก...ใครเขาถามกัน เสียมารยาทนะ... แต่กางเกงเบอร์ M ใส่ไม่ได้เพราะติดพุง ส่วนเบอร์ L ใส่ได้พอดีเลย... ก็ดูของที่กินในแต่ละวันสิ ถ้าผอมจะแปลกมาก สรุปคือกาฟิวส์อวบ ไม่ได้อ้วน ย้ำ!!!...ไม่ ได้ อ้วน...ใครว่ากาฟิวส์อ้วน = บลูลี่ ถ้าบลูลี่ฟิวส์จะไม่คุยด้วยจบนะ...

..

..

.. 

"ห่า...ไอ้เด็กนั้นปากดีชิบหาย...อย่าให้กูเจออีกนะมึง กูจำหน้ามึงไว้แล้ว เจอครั้งหน้าจะตบให้ฟันล่วง..." เสียงด่าทอที่ดังไล่หลังมาติด ๆ จากเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่บนรถทำเอาคนที่พึ่งก่อเรื่องหันกลับไปมองก่อนจะบ่นงึมงำ ขณะที่สมองก็กำลังจดจำหน้าตาของคนที่แหกปากด่าตัวเองปาวๆ แต่เท้าทั้งสองกลับกำลังวิ่งไล่คู่อริไปติดๆ...

เรย์...

หนุ่มเทคนิคสุดแสบวัย 20 ปีบริบูรณ์ เรียนพร้อมเพื่อนแต่จะจบพร้อมน้อง (ถ้าเขาให้เรียนนะ) ไปเรียนทุกวัน..ครึ่งวันเรียน อีกครึ่งวันตีกัน…ที่บ้านไม่คาดหวังเรื่องการศึกษา เพราะพูดห่าอะไรไปเรย์ก็ไม่ฟัง…

ฐานะทางครอบครัวค่อนข้างดี ที่บ้านเปิดอู่ขนาดใหญ่พอสมควร ในพื้นที่เกือบ 10 ไร่พร้อมบ้าน แต่ทุกวันนี้เรย์ต้องออกมาอยู่นอกบ้านเพราะถูกพ่อตัดหางปล่อยวัดตั้งแต่อายุ 15 เนื่องจากนิสัยส่วนตัวที่ดื้อจนคนในบ้านเอือมระอา... (มันหนีออกจากบ้านเพราะคิดว่าพ่อจะง้อ แต่พ่อไม่ง้อจะกลับไปก็กลัวเสียหน้า...งั้นอยู่ข้างนอกก็ได้วะ) ทุกวันนี้ก็เป็นเหมือนหมาจรจัดตัวหนึ่ง...อ่ะ ล้อเล่นอีกละ...

พันธะสัญญาระหว่างครอบครัวที่พ่อได้กล่าวไว้ก่อนที่เรย์จะออกจากบ้านคือ มึงจะไปไหนก็ไปกูไม่ห้ามมึงแล้ว แล้วมึงจะทำอะไรก็ทำ แต่อย่ายุ่งกับสิ่งเสพติดและการพนัน อย่าทำให้ฉันกับแม่แกเดือดร้อนและที่สำคัญมึงอย่าตาย นั่นคือสิ่งที่เรย์ต้องปฏิบัติตาม...นอกนั่นจะทำอะไรก็ทำไปเลย ไอ้ลูกเทวดา…

สถานะทางการเงินก็พอมีพอกิน เพราะพ่อจะส่งเสียบ้างตามความเหมาะสมโดยวัดจากเกรดเฉลี่ยที่ได้ในแต่ละเทอม แต่ถ้าแม่ไม่แอบให้เพิ่มก็คงแห้งตายไปตั้งแต่เดือนแรกที่ออกจากบ้าน...

แม้จะดูเหมือนเป็นคนไม่ได้เรื่อง แต่เรย์ก็ถือว่าเป็นช่างฝีมือดีที่สุดในอู่เล็ก ๆ อู่หนึ่ง...อู่ที่เรย์เปิดเองหน้าห้องเช่า...ส่วนที่ซุกหัวนอนก็เป็นห้องเช้าเล็ก ๆ แถวที่เรย์เรียนอยู่นั่นแหละ (แล้วห้องเช้าก็ห่างจากบ้านประมาณ20กิโลเมตร...)  

ส่วนสภาพร่างกายนั้น…

 สูง180+

หนัก2.8กิโลกรัมชั่งเมื่อแรกเกิด

ขนาดอื้ม...ไม่บอกดีกว่า...

ส่วนรสนิยมนั้น เรื่อย ๆ ไม่รีบ คนที่ใช่คือคนที่ได้จูบแรกของเขาไปครอง

ความซิงตอนนี้คงหายาก แต่ปากบริสุทธิ์